تو چه سان ميگذري غافل از اندوه درونم 

بي من از كوچه گذر كردي و رفتي ، بي من از شهر سفر كردي و رفتي 

قطره اي اشك درخشيد به چشمان سياهم ، تا خم كوچه به دنبال تو لغزيد نگاهم 

تو نديدي نگهت هيچ نيافتاد به راهي كه گذشتي ، چون در خانه ببستم دگر از پاي نشستم

گويا زلزله آمد گويا خانه فرو ريخت سر من ، بي تو من در همه ي شهر غريبم

بي تو كس نشنود از اين دل بشكسته صدايي ، برنخيزد دگر از مرغك پر بسته نوايي 

تو همه بود و نبودي ، تو همه شعرو سرودي ، چه گريزي ز بر من ، كه ز كويت نگريزم